Semko zit op zijn stokje in zijn kooi. Het is een supermooie kooi met echte gouden bedrading. Zijn stokje is bekleed met prachtig rood fluweel en voelt heerlijk zacht aan zijn pootjes. Als het niet zo druk is, kijkt hij naar buiten en zo zit hij uren op het stokje. Zijn drinkbakje is van echt zilver. De spiegel is omlijst met vermiljoen rode parels, die zo schitteren dat Semko vaak verblind wordt als hij wil zien hoe hij eruit ziet. Soms zit er een veer scheef en strijkt hij de boel glad. Daarvoor kan hij trouwens ook gewoon op zijn stokje blijven zitten, hij hoeft alleen maar een kwartslag te draaien en dan kan hij zichzelf bekijken in de spiegel.
De kooi staat in een heel mooi park waar allemaal vogels wonen. Mooie kleurige zangvogels, hele gewone huismusjes, grote en kleine vogels, met spitse snavels en vogels met de mooiste veren die je je maar kan voorstellen en een enkele donkere roofvogel. De veren van Semko zelf zijn niet zo kleurrijk, een beetje saai zelfs, een beetje peper en zout veren. Er wonen jonge en oude vogels door elkaar, maar het overgrote deel is ongeveer van Semko’s leeftijd. Dat vind Semko erg fijn want leeftijdgenootjes begrijpen elkaar toch het beste.
Het park is echt giga groot. Hoewel Semko al heel wat jaartjes in het park woont, heeft hij geen idee hoe groot. Pas toen Doortje onlangs bij hem op bezoek kwam, ontdekte hij de grootsheid van het park. Doortje en hij waren destijds tegelijkertijd in het park komen wonen en waren vanaf dag één echte maatjes van elkaar. Ze werkten allebei heel ordelijk en snel, speelden vaak in elkaars kooi en floten leuke liedjes samen. Het klikte zo goed dat Storm, de man van Doortje soms jaloers was.
Maar laatst kwam Doortje naar Semko en vertelde dat ze op reis ging. Doortje vertelde dat ze wilde vliegen, de deur van haar kooi stond open en niemand die haar tegen hield. Sterker nog, zelfs Kivah , toch een beetje de baas van het hele park, steunde Doortje. Hij gaf Doortje vlieglessen cadeau, want hij begreep dat Doortje die nodig had. Het was immers best lang geleden dat Doortje gevlogen had, haar vleugels waren stijf en stram. En Kivah zag ook wel dat Doortje een beetje bang was. Daarom deed Kivah er alles aan om Doortje weer veilig te leren vliegen.
Hij huurde Lerre in om samen met Doortje de reis goed voor te bereiden. Lerre en Doortje waren weken bezig geweest om uit te zoeken waar Doortje heen wilde en welke route het meest geschikt was. Doortje ontdekte dat ze niet meer in het park wilde wonen, ze wilde weer in de vrije natuur wonen waar de vogels geen kooien hadden, waar ze haar vleugels kon spreiden zonder bekneld te raken in de gouden bedrading. Kivah was blij met de hulp van Lerre want plotseling wilde Doortje wel naar de andere kant van het park vliegen om daar tijdelijk te gaan wonen. Daar waren ook gouden kooien en er stond er altijd wel eentje leeg. Doortje maakte vlucht na vlucht en kreeg steeds meer zelfvertrouwen en plezier. Ze besloot verder op reis te gaan en het park definitief te verlaten! Kivah was erg gesteld op Doortje en was blij met de inzet die zij toonde. Kivah wilde haar niet kwijt, maar hij vond het ook wel een beetje ongemakkelijk dat hij de baas was over een vogelpark waar geen enkele vogel meer ging vliegen. Het was daardoor een beetje te druk in het park. Bovendien was de gouddraad waarvan de kooien gemaakt waren erg duur. Ook de prijs van het onderhoud van het park werd een molensteen om de nek van Kivah. Daarom steunde Kivah Doortje en hielp haar zich voor te bereiden voor haar grote reis over de oceaan, ook al zouden ze haar allemaal erg missen. Kivah hoopte zelfs een beetje dat haar voorbeeld deed volgen. Hij gaf Doortje alles wat ze nodig had voor haar reis.
Doortje vergat haar vriend Semko niet en ging nog een laatste keer op bezoek. Ze verhaalde over alles, hoe gelukkig ze was en welke nieuwe dingen ze allemaal gezien en beleefd had. Ze vertelde hoe heerlijk het was om weer te vliegen. Dat stond in geen verhouding tot de angst die ze, zo vertelde ze eerlijk, heus wel eens gevoeld had. En soms was ze ook echt meters naar beneden gedonderd, maar ze was altijd weer zacht op de bodem beland. Doortje was zo enthousiast dat ze niet ophield met kwetteren. Semko zag dat Doortje er echt gelukkig en energiek uitzag.
Na het bezoek van Doortje verzonk Semko in gedachten. Vroeger hield hij ook erg veel van vliegen. Hij vond niks leuker dan rondvliegen en nieuwe plekjes ontdekken. Hij vloog over de rivier en door de stad en het kon nooit ver genoeg zijn. Hij durfde echt overal heen te vliegen zonder vooropgezet plan en zonder navigatie. Het ging gewoon vanzelf. Hij ontdekte bijvoorbeeld dat hij heel goed speciale blauwvisjes kon vangen, zoveel dat hij ze kon delen met ieder die er maar zin in had.
Nog lang na het bezoek van Doortje voelde Semko een soort van kriebels in de buik. Hij kon het niet echt thuisbrengen, alsof hij verliefd was. Het voelde fijn, maar ook weer niet. Een beetje gek vond hij zelf en daarom praatte hij er maar niet over. Thuis had hij het één keer te berde gebracht. Maar zijn vrouwtje was er zo van geschrokken. Zag hij dan niet dat er net maar liefst zes mooie eitjes in hun nest lagen?, ze bleef nog lang boos nakwetteren. Van een kale kikker kun je geen veren plukken en meer van dat soort dooddoeners. En aan zijn oude vader Dries zou hij het helemaal niet kunnen vertellen, want die had nooit enig vertrouwen in zijn vliegkunst getoond.
Hij zou trouwens niet graag alleen vliegen, zoals Doortje. Hij zou het wel leuk vinden om in een groep te vliegen, dat lag een beetje aan zijn aard. Gewoon klein beginnen. En dan almaar wijdere cirkels boven het park, steeds wijder en wijder, met vergezichten op heldere dagen zo adembenemend… Semko viel van zijn roodfluwelen stok. Hij was zo in z’n fantasie meegegaan dat hij zich dolgedraaid had.
Wat Semko niet wist, was dat er wel meer vogels samen de vleugels zouden willen uitslaan! Daar was bijvoorbeeld de rekenvogel Tom. Hij had al heel wat lijstjes gemaakt met plusjes en minnetjes. De drukte in het park steeds een dikke min, tegenover het plus van het rode fluweel. Maar eerlijk gezegd kwam hij er niet verder mee en begon hij elke ochtend weer opnieuw te twijfelen en nieuwe lijstjes te maken. En er was Sira, de mooie sierlijke vogel die in haar vrije tijd steeds vaker erop uitvloog om de verenpracht van andere vogels te doen schitteren en blinken in de zon. Aan de veren kent men de vogel, was haar motto. Ze droomde stiekem al over een eigen salon “beauty bird”!
En tenslotte was er Kivah zelf, die eerlijk gezegd ook aangestoken werd door de succesvolle vluchten van Doortje. Hij had vroeger veel samenzang opgezet en daar ooit zijn beroep van willen maken, maar het leven had andere dingen met hem voor gehad. Onwillekeurig gingen zijn gedachten de laatste tijd steeds vaker naar die oude passie. Hij zou het graag oppakken met Dorrie uit de merenhoek van het park…
Hoe lang is het geleden dat jij je vleugels gebruikt hebt?
Birgit Verstappen en Harriette Koolen
Geef een reactie