Een zaal gevuld met ballonen, als aftrap van de tentoonstelling Say Cheese van de kunstenaar Martin Creed in het nieuwe museum Voorlinden, nog te bezichtigen tot juli 2017.
Martin Creed wil de ruimte zichtbaar maken, die de lucht om ons heen inneemt. Door deze in ballonnen te vatten wordt wat gewoonlijk onzichtbaar is zichtbaar. Voor mij is dit een prachtig beeld om ademruimte zichtbaar te maken. Grappig is natuurlijk wel de enorme paradox: juist door het zichtbaar maken van de ademruimte, verwijnt deze tevens weer uit het zicht! Blijkbaar is het iets wat niet te vangen is, of juist in dat proces ontsnapt.
Daarmee zijn de ballonnen ook een mooi beeld van wat ons denken gemakkelijk doet. We palen af, maken onderscheid, zetten in hokjes, kaderen in en begrenzen. Wat gemakkelijk verloren kan gaan in dit proces is de werkelijkheid als pure potentie. We gaan onze eigen creaties iets te serieus nemen. We denken dat de werkelijkheid die ontstaat in onze scheppende en begrenzende activiteit dé werkelijkheid is. We hebben dan te aken met een soort van bewustzijnsvernauwing. We verliezen het contact met het kosmische bewustzijn dat pure potentie is. En als we dat niet doorhebben…. dan hebben we onze eigen werkelijkheid / kooi gecreëerd. Vaak op zoek naar veiligheid, kunnen we ons compleet vastzetten. Hoe breken we daar weer uit?
Voor mij persoonlijk zijn dat de stilte en de adem, die wijzen een weg. Je zou het ‘het vasten van de geest’ kunnen noemen. Onze denkpatronen lopen stuk op die stilte, als we er lang genoeg in verblijven. Onze adem reageert direct op waar we ademruimte ervaren of op wat niet prettig is en onze adem vastzet. Adem is wat ons verbindt met al wat leeft. We kunnen een ‘kosmische adem’ gewaar worden. Wie is het die ademt?
Stilte en adem voeren ons, als we willen luisteren, naar een werkelijkheid onder de gangbare, dagelijkse werkelijkheid, die we zelf bedacht hebben. Ze leiden naar een bewustzijn dat ruim is en weet heeft van die diepere werkelijkheid die alles draagt, waar geen scheidslijnen zijn en die vol potentie is. Alles kan altijd anders. Het is leuk om te creëren, te scheppen, maar laten we ons er niet in verliezen als zou het dé werkelijkheid zijn waar we ons aan moeten onderwerpen. Dan wordt het tijd al die ballonnen door te prikken, zodat de oorspronkelijke ademruimte opnieuw ervaarbaar wordt. Volgens mij is dit wat echte leiders doen. Ze laten ons nieuwe mogelijkheden ontdekken. Ze hebben weet van een werkelijkheid onder de gangbare, door mensenhand geschapen dagdagelijkse werkelijkheid. Ze openen onze ogen voor nieuwe mogelijkheden. We mogen de potentie die in ons is ten volle exploreren.
Geef een reactie